Olga Helgadóttir skrifar: Ég fór í magaermisaðgerð í apríl 2017. Síðan þá hef ég misst 65 kg og er enn að missa. Aðgerðin gekk vel fyrir sig og fyrsta árið var ég að missa kíló mjög hratt, sjúklega ánægð með það. Ég hafði alltaf verið í mikilli yfirþyngd, alltaf verið offitusjúklingur. Ég hef aldrei hugsað mikið út í það hvað ég er að borða, nema í þau skipti sem ég ákveð að fara í eitthverja megrun. Hef alltaf bara borðað það sem mig langar í hverju sinni, ekkert pælt í samsetningu matar eða hvað líkaminn þarf. Eftir hins vegar offituaðgerð þá breytist það fljótt og þú verður að hugsa um inntökuna. Maður borðar svo miklu minna og fyrir vikið skiptir miklu meira máli hvað þú setur inn fyrir þínar varir.
Þegar ég fór í aðgerðina var ég 152 kg. Ég fór í gegnum einkastofu svo undirbúningur fyrir aðgerð var lítill sem enginn. Hálfu ári eftir aðgerð var ég farin að merjast af engu tilefni, ég fékk mjög mikið hárlos og var alltaf þreytt, mun þreyttari en venjulega. Það var þá sem ég ákvað að leita til næringarfræðings. Ég kaus að tala við Elísabetu Reynisdóttur, Betu Reynis, en ég hafði heyrt rosalega góðar sögur af henni. Þegar ég mætti til hennar var ég ennþá í mjög mikilli yfirvigt þó mikið væri farið af mér, sennilega hef ég verið í kringum 120-130 kg á þeim tíma. Beta fór yfir stöðuna með mér, yfir mína sögu og lét mig halda matardagbók í tvær vikur án nokkurra breytinga. Þegar ég skilaði henni inn kom í ljós að ég var ekki að borða neitt með næringarefnum og nánast eingöngu kolvetni og ég var rétt að borða um 500 hitaeiningar á dag. Þarna var ég, 120/130 kg offitusjúklingur í bullandi næringarskorti.
Það fyrsta sem Beta gerði með mér var að koma næringu í mig. Það tók tíma að koma líkamanum á rétt ról aftur og við gerðum þetta í litlum skrefum. Fyrsta skrefið var að nærast, svo tókum við eina máltíð fyrir í einu. Byrjuðum á morgunmatnum, og samhliða því fór hádegismaturinn ósjálfrátt í betra horf. Ein máltíð af annarri og þetta var komið á gott ról. Eftir því sem ég fór að nærast betur fór ég að finna fyrir því hvað mér leið mikið betur andlega.
Auðvitað hafa samt sem áður komið ýmiskonar bakslög. Ég hef farið í allskonar hringi frá því ég fór í aðgerðina og frá því ég byrjaði í næringarráðgjöf hjá Betu. Ég hef náð að eiga mjög góðan tíma þar sem ég borða mjög rétt og vel, en ég hef líka upplifað það að lifa á instant núðlum í eitthvern tíma, ég hef haldið mér gangandi á Burn orkudrykkjum, ég hef farið í ofát í óhollustu, dottið aftur í kolvetnagírinn, sælgætið, Pepsi maxið og ég hef reynt að svelta mig, talið ofan í mig munnbitana og reynt að borða eins lítið og ég kemst upp með samhliða mikilli hreyfingu.
Það sem ég hef þó lært, eða er að reyna að læra, er hversu ótrúlega miklu máli það skiptir að næra sig rétt. Hversu ótrúlega mikilvægt það er að líkaminn fái þau næringarefni sem hann þarf á að halda. Um leið og ég missi tökin og nærist ekki vel, þá fer þunglyndið og kvíðinn að gera vart við sig. Ég fer að fá allskonar ranghugmyndir og missi stjórnina á lífi mínu sem eyðileggur mikið út frá sér. Núna er ég einnig farin að upplifa aukinn svima, hjartsláttatruflanir og máttleysi ofan í þunglyndið og kvíðann ef ég nærist ekki rétt. Þegar ég hef svo hitt Betu og hún hjálpar mér að núllstilla mig og koma mér aftur á beinu brautina finn ég hversu mikið betur mér líður. Næring skiptir öllu máli og að borða rétt.
Í framhaldi af þessu fór ég að velta ýmsu fyrir mér. Vitaskuld hefur það meiri áhrif á mig núna ef ég nærist ekki. En þegar ég fór að horfa til baka áttaði ég mig á því að sennilega hef ég verið með eitthverskonar næringarskort allt frá táningsaldri, líka þegar ég var 152 kg!! Furðulegt að segja það, en það meikar sens ef ég skoða mataræðið sem ég borðaði þá. Ég skil þá enn betur hvers vegna ég hef verið að kljást við þunglyndi og kvíða allt mitt líf. Ég var ekki að nærast og hef ekki verið að nærast síðustu 15 árin. Ég hef lært það hversu gríðarleg áhrif það hefur á andlega heilsu að næra sig rétt, jafnvel þó ég eigi það til og sleppi tökunum og fer í ruglið, þá finn ég það hversu hratt ég hrapa niður ef ég hætti að hugsa um sjálfa mig og nærast. Síðan um leið og ég fer að fá rétta næringu, þá fer mér að líða vel aftur og þunglyndið og kvíðinn víkur fyrir orku og lífsgleði.
Annað sem ég hef lært er að það er ekkert til sem heitir fullkomið mataræði. Svo ég vitni í Betu: „Lífið gerist!“ og það er svo rétt. Það mun alltaf koma upp sú stund þar sem maður fær sér eitthvað óhollt. Tala nú ekki um núna þegar jólahátíðin er að ganga í garð, hátíð sem snýst að miklu leiti um veislumat, smákökur og sælgæti. Þá er svo gott að hugsa um það sem Beta segir, Lífið gerist og það er ekkert bannað. Taka ákvörðun fyrir einn dag í einu. Aldrei segjast aldrei ætla að borða eða drekka eitthvað aftur (nema orkudrykki) þar sem lífið mun gerast. Það er ekki þessi eini dagur þar sem þú borðaðir óhollt sem skiptir máli. Heldur hinir dagarnir á eftir og dagarnir á undan. Hvernig heldurðu áfram?
Að fara í næringarráðgjöf var ein af bestu og mikilvægustu ákvörðunum sem ég hef tekið. Takk fyrir mig Beta, hlakka til að halda áfram að vinna með þér í gegnum þetta verkefni!
