Raunin er sú að tilhæfulausar ásakanir um kynferðisbrot eru ákaflega sjaldgæfar. Raunin er hins vegar sú að kynferðislegt áreiti og ofbeldi er fáránlega algengt – miklu algengara en flest okkar hafa gert sér grein fyrir fram að þessu.

Fæst ykkar þekkja líklega nokkurn sem hefur verið ásakaður um kynferðisofbeldi af tilefnislausu en það eru yfirgnæfandi líkur á að þið þekkið meira en 100 konur (pælið í því!) sem hafa orðið fyrir slíku í raun. Fæstar þeirra hafa nokkurn tímann sagt frá því.

Áhættan sem konur taka á hverjum degi með því að umgangast karla í ýmsum kringumstæðum er margföld á við áhættuna á því að einhver okkar verði sakaður um eitthvað slíkt sem við höfum ekki framið. Ekki vegna þess að við séum allir hættulegir, heldur vegna þess að þær hafa ekki hugmynd um hverjum okkar þær geta treyst – rotnu eplin eru svo mörg.

Í stað þess að fara í einhverja vörn og óttast eitthvað sem nánast engar líkur eru á að gerist, verum frekar duglegir að búa til umhverfi þar sem við hjálpum kynbræðrum okkar að haga sér almennilega. Látum hvern annan heyra það þegar við förum yfir strikin:

* Ekki hlæja með eða láta hjá líða að byrsta ykkur þegar „allar eins þessar kellingar“, „það er bara sá tími mánaðarins“ eða „þessi þarf einn stífan“ línurnar fljúga – ekki heldur þegar það gerist í lokuðum hópum.

* Fariði með vini ykkar heim þegar þeir eru farnir að káfa á kvenfólki eins og þeir hafi einhvern rétt á því.

* Trúiði konum þegar þær segja frá áreitni og ofbeldi. Það eru yfirgnæfandi líkur á að þær séu að segja satt. Það er margfalt algengara að þeim sé ekki trúað þegar svo er, en að þeim sé trúað í þau fáu skipti sem þær gera mönnum upp sakir. Í slíkri afstöðu felst ekkert minni „saklaus uns sekt er sönnuð“ afstaða en að trúa henni ekki. Með því að efast um sögu hennar erum við að gera henni upp þá sök að vera að ljúga glæp upp á annan – og af því er hún líka saklaus uns sekt er sönnuð. Annað hvort þeirra er sekt – og oftast er það hann. Það er staðreynd.

Já og að lokum: Hversu margar konur haldiði að hafi sagt upp í vinnu eða jafnvel verið látnar fara vegna „samstarfsörðugleika“ sem áttu sér rót í áreitni eða óviðeigandi hegðun af hálfu samstafsmanna þeirra?

Og svo taka sumir upp hanskann fyrir mannugluna sem missti starfið vegna þess að hann þorði ekki að umgangast konur (af ótta við að þær myndu ásaka hann um áreitni!) og fannst ómögulegt að mega ekki segja neðanbeltisbrandara í vinnunni.

Farið hefur margt fé betra.