Valgarður Bragason skrifar: Rétt undir þrítugu bjó ég í Køben. Hafði byrjað þar í námi í Alexanders-tæki en flosnað upp úr því vegna þess námið var ekki lánshæft hjá LÍN. Svo hafði ég frelsast þegar ég fékk loksins almennileg kannabisefni. Ég hætti því í skólanum og fékk mér vinnu í bókabúð sem stóð rétt við Strikið. Svo reykti ég hass á kvöldin – svo mikið að stundum fann ég ekki svefnherbergið á kvöldin vegna reyksins.
Eigandi bókabúðarinnar hét Max. Hann er látinn núna og kona hanns einnig. Sómafólk og sterkefnað. Áttu þau saman dýrar fasteignir í miðborg Køben sem þau Leigðu út og svo sendu þau fokdýr fornrit í bókabúðinni sinni. Þetta voru fornrit um norræn fræði og svo rit um danska og evrópska lögfræði. Mitt djobb var að skrifa flókin og kurteis bréf, ýmist á dönsku eða ensku til ýmissa fræðimanna og lögspekinga víðsvegar um heiminn. Dagurinn byrjaði á að Max fór yfir bréfin með mér í stuttu máli um innihald bréfanna sem átti að skrifa þann daginn. Svo skrifaði ég bréfin og pakkaði inn bókunum sem ég svo kláraði vinnudaginn á að fara með á pósthúsið og senda hingað og þangað um heiminn. Stundum fór ég líka með bókasendingar á lögfræðistofurnar og lærði í leiðinni allt um danskar yfirmáta kurteisisvenjur.
Max var – eins og aðrir upper-class Danir – skotveiðimaður. Hann fór reglulega á skotsvæði og skaut þar af fokdýrum tvíhleypum leirdúfur. Og fljótt urðum við vinir og ég fékk að fylgja honum á skotsvæðið og skjóta með honum smá. Svo kom að því að hann bauð mér með sér í veiðferð. Við skyldum keyra langt upp í norðurhluta Svíþjóðar og dvelja í lúxusskála og skjóta gæsir. Og þegar konan hans kvaddi okkur og kyssti karlinn sinn á kinnina sagði hún: „Og komdu svo ekki heim allur ilmandi elskan.” Hann hló og svaraði: „Uh, ég passa að þvo mér elskan.” „Óþekki bangsinn minn…” sagði konan hans og vinkaði okkur brosandi.
Við keyrðum af stað með allar græjur og vorum í miklu stuði. Við vorum nýkomnir í sænskan smábæ sem ég man ekkert hvað heitir og þá leggur hann bílnum og segir: „Jæja Valli minn…þá er það bara nudd. Við byrjum á því.” Og við skundum inn á tælenska nuddstofu. Max borgar fyrir okkur tvö nudd. Svo réttir hann mér 500 sænskar og segir: „Svo er þetta fyrir konfektinu ef þú vilt.” Ég er teymdur inn í lítinn, notalegan klefa af ungri, gullfallegri tælenskri konu. Hún setur mig á bekkinn á nærbuxunum og byrjar að nudda á mér bakið. Svo hendurnar. Svo neðst á fótunum og færir sig nær og nær miðsvæðinu. Svo nuddar hún mjaðmirnar og innibera allt í einu losta. Svo skyndilega snýr hún mér við frekar snöggt og ég ligg allt í einu á bakinu. Hún setur höndina á liminn á mér og spyr með sakleysislegum tón: „Happy ending, mister?” Ég varð hissa og skrýtinn enda ákaflega bældur og glataður í svona rugli svo ég settist beint upp og vældi út úr mér: „No thank you madam, I´m fine. Your massage was very fine.” Svo klæddi ég mig í flýti og haskaði mér út.
Ég beið dálítið eftir Max og svo kom hann skælbrosandi og sagði: „Jæja, var ekki gott? Fékkstu þér ekki konfekt?” Þarna panikkaði ég og laug að kallinum að ég hefði farið alla leið og svo keyrðum við áfram uppeftir Svíþjóð og gistum svo á hóteli um nóttina. Næsta dag héldum við ferðinni áfram og enduðum í Stokkhólmi og aftur inn á nuddstofu þar sem sama ferlið tók við, nema hvað ég gat engan veginn hugsað mér að fá mér konfekt. Svo þegar í veiðiskálann var komið tóku við þrír dagar af skytteríi út í undirsamlegri náttúru.
Svo seinnipart dagsins var farið í næsta smábæ og beint inn á tælenska nuddstofu. En allt kom fyrir ekki. Ég gat aldrei meikað að fá mér „happy ending” en laug því samt alltaf að kallinum að ég hefði gert það. Lýsti meira að segja aðfögunum og bar saman hinar ýmsu nuddstofur og svona rugl.
Eftir tæpa viku og við vorum að tygja okkur tilbaka eftir vel heppnaða veiðiferð gat ég ekki meira. Var kominn með svo mikinn móral að ljúga svona mikið að þessum góða vini mínum. Og svo ofaná þá hafði hann splæst öllu á mig. Svo kvöldið fyrir heimförina segi ég við Max sísvona. „Max minn…afsakaðu mig. Mér líður alveg ferlega asnalega en ég verð að viðurkenna dálítið…ég fékk mér aldrei konfekt. Það var allt bara bull í mér.” Max var steinrunninn af undrun. Hann lympaðist niður í stól og góndi á mig af undran og vonsvikni: „Fékkstu þér ekkert rúnk? Ha??? Í alvöruni Valli minn.”
Ég stóð svo þarna og útskýrði fyrir honum að auðvitað hlyti ég bara að vera eitthvað kynferðislega bældur. Ég hefði jú verið misnotaður kynferðislega um árabil í kaþólskum skóla. Ég væri líka feiminn og bla, bla. Og á meðan sat elsku Max gapandi hissa og horfði stjarfur á mig. Svo kom dálítil þögn. Svo allt í einu sprettur hann á fæturnar og labbar til mín. Tekur um axlirnar á mér og segir alvarlegur: „Veistu það ég skil þig Valli minn. Ég skil þig sko alveg. Ég var líka svona fyrst, sjáðu. Gat þetta ekki. Ég man það núna.” Ég svaraði: „Já, ókei. Æ, takk Max minn. Fyrirgefðu að ég laug að þér. Það á maður sko ekki að gera við vini sína sem gera gott fyrir mann.” „Sko Valli,” sagði Max síðan…„sko ég veit hvað við gerum. Já, já, það veit ég sko alveg kallinn minn. Á morgun á leiðinni heim förum við til Stokkhólms og við komum við hjá vinkonu minni, henni Jasmín. Hún tekur sko ekkert nei. Þú bara ferð þangað vinur minn og þú bara kýýýlir þig í gegnum!!”
Næsta dag lá ég svo á nærbrókinni hjá henni Jasmín. Varla meira en 20 ára tælenskri ofurbombu með blálitað hárið. Og það er skemmst frá því að segja að ég þurfti hálfpartinn að lemja greyið konuna til að sleppa því að vera þjónustaður alla leið. Ég greiddi henni samt tvöfalt fyrir allan pakkann með því skilyrði að hún segði Max, ef hann spyrði, að ég hefði tekið hennar fullu þjónustu. Svo keyrðum við aftur heim til Køben, félagarnir, með nokkrar dauðar gæsir í skottinu og ég lýsti í smáatriðum hversu guðdómlega þjónustu Jasmín hefði veitt mér og svona. Max sagði mér að það væri afar mikilvægt að leggja rækt við karlmennsku sína. Einhvern veginn var ég ekki alveg nógu sammála kallinum. Ég er þá bara ekki alveg nógu mikill karlmaður, en það verður þá bara að hafa það.
