Bjarni Snæbjörnsson leikari skrifar í tilefni herferðarinnar #karlmennskan:

Þessi ljósmynd er frá því ég var 11 ára. Bjart, jákvætt og kærleiksríkt barn sem elskaði lífið.

Ég hef alltaf verið tilfinningabúnt. Alinn upp í fallega Tálknafirði þar sem ég átti yndislega æsku með góða vini og elskandi fjölskyldu. Ég lék mér með mikið með stelpunum í dúkkó og föndri, notaði orð eins og „yndislegt” og var góður í leiklist og dansi. Ég tengdi ekkert við bíla eða fótbolta. Mér var líka strítt fyrir að vera stelpustrákur. Það var skammarlegt að vera stelpulegur.

Gerendurnir í stríðninni og ýttu mér innar í skápinn minn, ekki bara sem samkynhneigður karlmaður heldur líka sem tilfinningavera. Ég veit í dag að gerendurnir voru líka leiksoppar samfélagsins og ólust upp í heimi þar sem karlmennskan var töffaraskapur, niðurlæging og árásargirni. Ég var öðruvísi, með kvenlega eiginleika og þ.a.l. skrítinn. Ég lærði að strákar eiga að vera töff og harðir á meðan stelpur eiga að vera mjúkar og blíðar. En ég vissi að ég væri ekki stelpa. Ég var strákur sem var mjúkur og blíður. Að vera tilfinningaríkur strákur var kvenlegt og það var skrítið.

Til að eiga séns á að takast á við unglingsárin tók ég ómeðvitað til þess ráðs að slökkva á tilfinningum mínum. Í stað mýktar og kærleiks einkenndu mig doði og afstöðuleysi og ég bara rann í gegn um lífið. Ég hafði ekki hugrekkið til að vera sá sem ég var. Samfélagið skilyrti mig frá kjarnanum mínum sem var (og er) að vera tilfinningaríkur, mjúkur og kærleiksríkur.

Í dag er ég ennþá að læra á tilfinningar mínar. Ég er búinn með mikla sjálfsvinnu og er alltaf að leita að sannleikanum mínum. Það krefst oft mikils hugrekkis af mér að tjá tilfinningar mínar (eins og hér) en ég er að æfa mig á hverjum degi.

Ég er nefnilega þannig að ég elska Rupaul’s Drag Race. Ég dýrka að sitja með vinkonum mínum klukkustundum saman og tala um tilfinningar. Ég leita iðullega til bróður míns eða pabba til að bora í veggina mina. Ég græt úr mér augun yfir kvikmyndinni Hjartasteinn og fer til sálfræðings þegar mér líður illa. Ég elska að sýna öðrum kærleika og að vera mjúkur og tilfinningaríkur. Við ættum allir að vera þarna og við ættum ekki að þurfa mikið hugrekki til. Þetta ætti að vera normið. Við ættum allir að fá frelsi til að vera tilfinningalega sannir.

Með því að brjóta niður fyrirframgefnar hugmyndir um kynjahlutverkin þá getum við hjálpað heilu kynslóðunum að vera tilfinningalega heil frá upphafi. Hversu dýrmætt og dásamlegt væri það? Allir myndu alast upp með góða tilfinningagreind og allir kynnu að tala um hvernig þeim líður. Að engin atvinna, áhugasvið eða heimilisstarf tilheyrði einu kyni fram yfir annað. Allir fyndu sína styrkleika óháð fyrirframgefnum hugmyndum um eitt eða neitt. Þvílík valdefling sem það yrði fyrir öll börn.

Þessi umræða um karlmennskuna og kynjahlutverk er meiriháttar. Það er óskandi að við karlmenn komum út úr skápnum sem tilfinningaverur. Höldum áfram að æfa okkur að tjá okkur og berskjalda. Þannig breytum við heiminum og gerum hann betri fyrir okkur og komandi kynslóðir.

Að vera tilfinningaríkur strákur er nefnilega að vera mannlegur.